«خدایا کمکم کن کم نیارم.» شاید وقتی الکس دل پیرو حاضر شد به خاطر دوستی اش با نوئل گلگر خواننده گروه راک «اوسیس» در کلیپ آنها بازی کند، به مفهوم آن فکر کرده بود. شاید وقتی در بازی با رئال مادرید در دور رفت آن بغل پای تک ضرب را هوشمندانه به سمت دروازه کاسیاس شلیک می کرد، تنها به این جمله فکر می کرد. شاید وقتی آن ضربه آزاد مهارنشدنی را به سمت دروازه دونی از 30 متری شلیک می کرد، هیچ کس جز خودش ایمانی به گل شدن این توپ نداشت. برای الکس می توان هزاران جمله تحسین آمیز نوشت، او را می توان سمبل عشق دانست، بت تعصب از او ساخت و نامش را بر دروازه ورزشگاه المپیک تورین ثبت کرد. رم توتی دارد، اینتر برگومی