صبر کنید. باید حواس مان باشد جوگیر نشویم. صبر کنید. قطبی دارد از گیت فرودگاه عبور می کند و ذهن ما تشنه تمجید است. وقت جدایی که می رسد جوگیری با سرعت نور به مغزت هجوم می آورد. وقتی یکی از نزدیکانت تا چند دقیقه دیگر از پلکان هواپیمایی بالامی رود که بوی دوری چندین ساله می دهد، تنها حسرت از دست رفتن خوشی ها در مغزت می نشیند. اینکه کاش آن شب پیشش می ماندم. کاش لحظه خداحافظی در آغوشم نگهش می داشتم. کاش اصلا نمی گذاشتم برود. یادداشت هایی که امروز در روزنامه های ورزشی و سیاسی در واکنش به رفتن قطبی خواهید خواند،اغلب از این جنس هستند. از جنس «ببین با یک جنتلمن چه کار کردیم که مجبور به رفتن شد.» از جنس