فرخنده تا سه سال پس از آزادی از زندان چاره یی جز سپری کردن شب ها در پارک های جنوب تهران نداشت. او تا قبل از پا گذاشتن به خانه خورشید که یکی از معدود پناهگاه ها و ملجاء زنانی مانند او است، مجبور بود شب های سرد زمستان و روزهای گرم تابستان را در خیابان ها و مناطق پرخطر تهران سپری کند و هر لحظه خود را در یک قدمی مرگ و تجاوز ببیند.

اما او اکنون با کابوس و تهدید دیگری رو به رو است. فرخنده در حالی که در اثر شدت سرفه چشم هایش آب افتاده به زن هایی که او را دوره کرده اند، می گوید: «انگار سرطان ریه نمی خواهد دست از سر من بردارد. شوهر خدا بیامرزم هم در اثر سرطان از دنیا رفت،»