عاشورا آن صحنه زنده، صمیمی، واقعی و پرشوری بود که کودکی در گهواره خوابیده بود سینه اش تیر می خورد و قنداقه اش خونین می شد، شمر از راه می رسید ما خودمان را کنار می کشیدیم و زیر چادر مادر بزرگ پناه می گرفتیم. راه می رفت و رجز می خواند و حالاهمه منتظر شیر اسطوره ای کربلابودیم شیر، کاه بر سر می ریخت مادر بزرگ می گریست و تمام این تصاویر می رفت تا ثبت آغازینی از حکایتی باشد که برای سالها حماسی ترین بخش فرهنگ مذهبی نسل ما را تشکیل می داد. از آن پس تعزیه خوان ها کمتر و کمتر به محله ما آمدند و چه بسا جای خود را به استریوهای بزرگی دادند که با آخرین ولوم بر سر چهارراه، آخرین متن ها با صدای نوحه خوان های جوان را می خوانند.