قطره، چگونه حکایت اقیانوس را بگوید؟

شب، چگونه سحر را نقاشی کند؟

دره، چگونه چکاد آسمان سای را بسراید؟

و خار سیاه، چگونه داستان غنچه آتش رخ را باز گوید؟

نه ماه، در لابه لای پانصد کتاب به دنبال عطر وجودت دویده ام گاه از شوق شکفتم و گاه از دریغ شکستم و پس از آن همه، امروز برابر ضریحت نشسته ام در پنج یا شش متری مزاری که آفتاب را در آغوش کشیده است. با هراس از گزمکان چفیه به سر، بی صدااشک می ریزم وباهراس بر این کاغذ سپید، نقش احساس خویش را می زنم دریغ و درد، دلم را مچاله می کند وقتی همه وجودم چشم می شود و دزدانه از لابه لای ضریحت نگاه می کنم وانبوه خاک و غبار می بینم که قبرت را فرا گرفته است آیا روزی اجازه خواهند داد تا با مژگانمان آن را بزداییم وچشممان غبار عشق را سرمه کشد؟