پول، پول و باز هم پول. هوادار گریه می کند، اما بازیکن می خندد. خنده ای نیش دار به تصمیم مدیرعامل باشگاه مبنی بر کسر 10 درصد از قراردادش. آخر پول برای بازیکن از تعصبی که به تیمش دارد و وفاداری که باید نسبت به هوادارانش داشته باشد هم مهم تر است.

هوادار می گرید چون تیم محبوبش مقابل یک تیم قطری تحقیر شده، اما دغدغه بازیکن چیز دیگری است. او قبل از بازی موجودی باشگاه را از بانک مربوطه استعلام می کند و پس از بازی هم ناراحت پاس نشدن چک آخرش است. این واقعیتی است که علی کریمی هم به نوعی آن را تائید می کند: «در بین بازی تیم ما با الغرافه قطر چک های برخی از بازیکنان ما که از باشگاه دریافت کرده بودند در حال برگشت خوردن بود»!

و این طور می شود که پرسپولیس گل می خورد و گل می خورد؛ 1، 2، 3، 4 و 5.

بعد هم می آید سر تمرین تا تمرین نکنند و بخندند. دور هم جمع شوند و دست رشته بازی کنند. لطیفه بگویند و همدیگر را سوژه کنند. حرف حسابشان هم این است که چرا وقتی می بریم 500 هزار تومان پاداش می دهند، اما وقتی می بازیم می خواهند 10 درصد قرار داد مان را کم کنند!

دیگر نمی گویند چگونه باختیم. به این هم فکر نمی کنند که قراردادشان بدون آن 10 درصد، باز رقم قابل توجهی است و برای برخی بازیکنان از 200 میلیون تومان در سال هم تجاوز می کند. برخی پول را از همه چیز بیشتر دوست دارند و این چرک کف دست برایشان در کفه ترازو با احساسات میلیون ها هوادار، بشدت سنگینی می کند. اصلااین احساسات مردمی ذره ای وجدانشان را قلقلک نمی دهد که اگر می داد، در یک حساب ساده سرانگشتی متوجه می شدند این پول های بی زبانی که آنها برای این فصلشان گرفته اند با نتایجی که پرسپولیس کسب کرده هیچ سنخیتی ندارد. میلیاردها تومان هزینه برای کسب عنوان ششمی در لیگ برتر و خوردن 5 گل از یک تیم قطری.

آخرش چی؛ هیچ! آقای مدیرعامل مقابل بازیکنان دست تسلیم بالامی برد و به همه قول می دهد مشکلاتشان را حل کند تا دغدغه ای برای حضور در تمرینات نداشته باشند. او تنها کسی است که هم بابت نتیجه ضعیف پرسپولیس از هواداران عذرخواهی می کند و هم برای بخشش جریمه بازیکنان پادرمیانی.

خدا خودش آخر و عاقبت این فوتبال پولکی را به خیر کند.