هدف از راهیابی به جام جهانی چیست؟ این آوردگاه بزرگ جهانی چه جاذبه ای دارد که بیشتر کشورها برای قرار گرفتن در جمع مدعیان دنیا حاضرند هزینه های هنگفتی را متقبل شوند، برای پرسش هایی از این دست، البته می شود پاسخ های بسیاری را یافت.

اما انگار ما چندان رغبتی به این نداریم که به جام جهانی برویم. اگر غیر از این بود، در این روزهای بسیار حساس و سرنوشت ساز، تا این حد از اصل موضوع دور نمی شدیم.

البته فوتبال ما جذابیت های بسیاری دارد؛ جذابیتی که به داخل میدان مربوط نمی شود. بیشتر انرژی ما صرف این می شود که یکدیگر را حذف کنیم. برای ما که این همه مطلب شنیدنی، خواندنی و جذاب در فوتبال داریم، ضرورت چندانی به میادین دیگر حس نمی شود.

فوتبال در بخش فنی، چندان پیشرفتی ندارد و از نوع و شیوه بازی باشگاه های ما می شود فهمید که ما در زمینه فعالیت های میدانی، حداقل در آسیا از رقبای خود عقب تر قرار گرفته ایم. شاید نیازی به توضیح اضافه نباشد که ما در میان 5 تیم آسیایی که در واقع یک سوم قدرت آسیا محسوب می شوند، در مکان سوم قرار گرفته ایم. یعنی با احتساب بقیه تیم ها و مدعیان تقریبا در مکان ششم قرار داریم. اینها را نگفتیم تا از آینده مایوس شویم و به دنبال کسب موفقیت بیشتر نباشیم، بلکه باید متوجه شویم که ما حاضر به هزینه کردن نیستیم. ما غرق در مسائل داخلی خود شده ایم و انگار از وضعیت دشواری که پیش روی ماست بی خبریم.

فوتبال ما به دلیل این مشغولیت های ذهنی، نیازی به حضور در مجامع دیگر حس نمی کند. در فوتبال که جار و جنجالش بیشتر از کیفیت آن است، عاقبتش همین است که می بینیم.

در جمع تیم های باشگاهی آسیا اثرات این بی توجهی به مسائل کیفی فوتبال را می بینیم.

امید این است که پس از تجربه تلخ بازی های تیم ملی، به گونه ای جلو ضرر را بگیریم و برای راهیابی به جام جهانی منوط به آن که ضرورت این راهیابی را حس بکنیم، با قدرت، دوراندیشی و آینده نگری بیشتر وارد بازی های پایانی بشویم.