علی این روزها کمی تلخ است. تلخ نه عبوس و بداخلاق، بلکه ساکت و مودب و سخت فعال. حقیقت این است که دیگر مثل گذشته خندان نیست و از شوخی های مداومش درباره دوستان و گاهی درآوردن تقلید بعضی ها خبری نیست. او هم مثل من تاوان ساده لوحی ها و خوش باوری هایش را پس می دهد.

حیف که این خوش باوری ها و اعتماد به نیکدلی مردم پوست از کله هر دو ما کند. من روزی که هست و نیستم را در اختیار دوست فرهیخته و خوش سابقه گذاشتم تا به اصطلاح در کار نشر این مملکت کاری بکنیم و واقعا هم کاری کردیم که اگر ادامه پیدا می کرد بی نظیر بود، هرگز تصور نمی کردم که آن دوست فرهیخته در برابر وسوسه پول، هم آن کار کارستان را فدا کند