نمایشگاه بین المللی کتاب تهران روز گذشته برای یک دوره دیگر به کار خود پایان داد و پرونده اش برای بیست و دومین دوره هم بسته شد. نمایشگاه فارغ از همه مشکلاتی که دارد برخی ویژگی ها را هم همزمان دارد که برای حوزه فرهنگ می تواند راهگشا باشد، اگر کسی به آنها توجه کند و برایش برنامه هایی بریزد. این برنامه ریزی صرفا به معنای برنامه ریزی کلان نیست که اگر برنامه ریزی خرد و کلان همزمان شوند موفقیت تضمین شده خواهد بود.

روی این سخن با همه ماست. ما که در صدر دستگاه فرهنگی نشسته ایم و برای سال دیگر از همین امروز تدارک نمایشگاه و فعالیت در یک سال تازه می بینیم تا مایی که امسال به نمایشگاه آمدیم یا نه وکتاب خریدیم و...

از مهم ترین ویژگی های نمایشگاه، یکی هم این است که چهره کنونی فرهنگی کشور ما را تا حدی نشان می دهد. وضعیت را به چشم می آورد، می توان ارزیابی کرد و اگر اهل فکر و برنامه ریزی بود برایش چاره ای اندیشید.

نمایشگاه امسال بیش از همه سال ها نشان داد که مردم ما نمی دانند به دنبال چه هستند. هزار هزار نفر سیل آسا به نمایشگاه سرازیر می شوند و بی آن که بدانند به دنبال چه آمده اند و اصلاهدفی برای خرید دارند، در نمایشگاه سرگردان می شوند و بعد با جسمی خسته و روحی آزرده از شلوغی بی حد و حصر سالن ها روانه خانه می شوند. با تاسف بسیار باید گفت بسیاری از افراد برای همه چیز حتی خرید از فروشگاه محل خود برنامه ای طراحی می کنند و می دانند به فروشگاه می روند تا چه بخرند و چه نخرند، اما برای نمایشگاه جز اندک کسانی که در طول سال دندان به جگر گذاشته اند تا نمایشگاه بیاید و کتاب هایشان را با اندکی تخفیف بخرند، کسی نمی داند برای چه به نمایشگاه آمده است.

هزار کس چون ما در 11روز برپایی نمایشگاه تنها به آمار وزارت ارشاد می افزاییم که امسال یک میلیون نفر به بازدیدکنندگان اضافه شد، ولی از سر بی برنامگی تنها وقت گرانقدرمان را هدر می دهیم و شاید حتی کتابی هم نخریم.

مهم و اصل خریدن یا نخریدن کتاب هم نیست، مهم این است که شمار فراوانی که می آیند و به آمار می افزایند برنامه ای ندارند و حکایت تفریح، حکایت خوب اینانی است که این گونه می آیند.