البته صاحبان این گرایش در غرب و طرفداران و متاثرین آن در ایران عملااصلی ترین ارکان ادیان الهی یعنی «عقاید دینی» (اصول دین) را بدین وسیله انکار می کنند اما در ایران برای آنکه صریحا چنین نکرده باشند و یا علنا اعتراف به شکاکیت و لاادری گری نکنند از مغالطات شاعرانه در این باب بهره می گیرند. به عنوان مثال به جای آنکه صادقانه بگویند که به نظر ما هیچ چیز، قطعی نیست و هیچ دلیل اطمینان آوری در هیچ حوزه ای- از جمله، «دین»- وجود ندارد و لذا به هیچ چیز نمی توان یقین کرد و نباید معتقد بود، چنین تعبیر می کنند که «باید جهان را آهسته آهسته شناخت و هر عقیده ای، منزلگاهی در راه رسیدن به حقیقت است و نباید گفت که حقیقت، این است.»