با هر سلیقه و معیاری، تماشای هزارتوهای پن (که نام درستش هزارتوهای زیرزمینی است و هیچ شخصیت یا مکانی به نام «پن» در کل آن وجود ندارد که بخواهیم Pan را اسم خاص بگیریم) کافی است تا نتوانیم در توانایی تکنیکی گیرمو دل تورو، در ژانرشناسی او و در مهارتش به لحاظ کار با لحن ها و ضرباهنگ های مختلف شک کنیم. به ویژه در بحث شناخت ژانرها، این نکته مهمی است که دل تورو از روش پرداخت یک درام جنگی شبه پارتیزانی درباره خشونت و رفتار سادیستی یک سروان دوره دیکتاتوری فرانکو در اسپانیای نیمه دهه 1940 تا ورود تدریجی به یک افسانه پریان با داستان خیال انگیز دخترک شاهزاده یی که می خواهد به جهان نهانی و زندگی جاودانی اش بازگردد تا بخش هایی که کاملا به اکشن، horror و ملودرام نزدیک اند، آمادگی و انعطاف کامل دارد.