وجه تمایز مشخص بین حکومت مردم سالار دینی با حکومت های دموکراسی لیبرال در مولفه های شاخص و تعیین کننده آن می باشد. شاخص ترین مولفه حکومت مردم سالار، دو ضرورت «مشروعیت» و «مقبولیت» است. در حکومت های لیبرال دموکراسی برای این دو ضرورت منشایی واحد تعریف کرده اند و آن، اقبال مردم است به این معنا که مردم هم منشا مشروعیت و هم منشا مقبولیت حکومت می باشند.

این که آیا می شود این دو ضرورت که ماهیتی متفاوت دارند را به یک منشا واگذار نمود و یا این که مردم از نگاه لیبرال دموکراسی، آحاد مردم هستند و یا قشری خاص که احزاب و گروه ها را هدایت می کنند و نزدیکی آنها به قدرت بیشتر از نزدیکی آنها به مردم است، شرح مبسوطی می طلبد که در این مقال کوتاه مجال آن نیست ولی به اجمال باید گفت که به حکم عقل و فلسفه، مردم نمی توانند منشا مشروعیت باشند، چرا که خودشان به این منشا نیازمندند: