برتراند راسل زمانی که در سال 1946 بررسی خود از اندیشه فلسفی غرب با عنوان تاریخ فلسفه غرب را می نگاشت، ادعا کرد که جان دیویی (1859 -1925)، برجسته ترین فیلسوف زنده آمریکا می باشد؛ در واقع نیز دیویی با بسط فلسفه عمل گرایی بر اندیشمندان پس از خود تاثیر غیر قابل انکاری گذاشته است.

عمل گرایی دیویی از جایگزینی مفهوم حقیقت به مثابه قواعد موفقیت آمیز عمل به جای حقیقت به مثابه متناظر با واقعیت، تشکیل یافته است. با این حال وی برای بسط عمل گرایی خود به عنوان یک نظریه ابزاری منطق و اخلاق از تمامی این رویه ها فراتر رفت، چرا که از نظر وی انگاره قابلیت دفاع موجه، تمامی آثار مشابه با تصور حقیقت را بدون لوازم متافیزیکی در بر داشت.