بچه که بودیم، خیلی از بزرگ ترها - و از جمله مادرم- مدام و در واکنش به اغلب درگذشت های دور و نزدیک که اتفاق می افتاد، می گفتند خوب ها همیشه زودتر می روند. در تمام این چهل روز که از رفتن ناغافل و ناخواسته شاگرد و - بعدتر- دوستم امیر جوادی فر می گذرد، یکسره این حرف مادرم در گوش ذهنم تکرار می شود و تا به حال از نگرانی ناراحتی بقیه بچه ها، جسارت ابرازش را پیدا نکرده بودم. او بدون تردید یکی از داناترین و باسوادترین شاگردانم بود و در میان همسالان و هم نسلانش، شاید حتی لازم باشد عبارت «یکی از» را هم حذف کنم. بین بچه ها تنها کسی بود که هر کتابی به من هدیه می داد، برایم تازگی داشت. گاه کتاب ها به قلم