ما می گریزیم و آنها می مانند. گریز ما از مرگ است و فاجعه، و ماندن آنها مقاومت در بطن حادثه، و همین است که شغل شان را مقدس کرده است: آتش نشان، کلمه یی احترام برانگیز و عنوانی یادآور ایثار و فداکاری. شامگاه دوشنبه 150 آتش نشان در بازار تهران چشم در چشم مرگ ایستادند و تا آخرین شعله جنگیدند تا در عمق فاجعه مانعی باشند در برابر خسارت بیشتر و مرگ آنانی که گرفتار شعله ها شده بودند. حکایت گریز ما و ماندن آنها داستان دوشنبه و یک روز و یک هفته نیست. لحظه لحظه زندگی آنان با خطر گره خورده و به همین خاطر است که نه هفت مهر را که سالروز مرگ 18 آتش نشان در پالایشگاه آبادان است، بلکه تمام روزها را باید روز آتش نشان دانست. دوشنبه 9 آتش نشان در جدال با دود و جرقه و شعله مجروح شدند. این حادثه بارها و بارها تکرار شده اما آنها هنوز هر بار با بلند شدن صدای آژیر می شتابند: شتاب برای ایستادگی در برابر خطر. آنها نجات من و تو را وظیفه خود می دانند و وفاداری شان را به سوگندی که خورده اند بارها ثابت کرده اند. فقط می ماند وظیفه ما در برابر آنها و پاسخ این سوال که چگونه می توان تقدیرشان کرد؟