بی اغراق می توان گفت آنچه نامش را طبیعت ایران می نامیم، با تمامی چشم اندازهای یگانه، موجودیت سبزینه و زیستمندان ارزشمند جانوری اش- دست کم- در آسیای جنوب غربی و به ویژه خاورمیانه نظیر ندارد. جاذبه های طبیعی سرزمینی که در آن زیست می کنیم، چنان هوش رïبا و کم نظیر است که به باور اغلب صاحب نظران این حوزه و نخبگان صنعت بوم گردی (اکوتوریسم) در شمار پنج طبیعت نخست جهان جای می گیرد که می تواند بیشترین درآمد حاصل از گردشگری طبیعی را از آن ایرانیان کند. از منظری دیگر و بر بنیاد گزارش ها و ارزیابی های سالانه بانک جهانی، اهمیت و ارزش زیست بوم مقدس وطن حتی بیشتر از آن چیزی است که اعلام شده است: چرا که حدود هفت درصد از کل ذخایر طبیعی جهان در اختیار ایران قرار دارد: آن هم کشوری که فقط 32/0 درصد از وسعت کره زمین را به خود اختصاص داده است. به دیگر سخن، ایرانیان وارث سرزمینی هستند که هر هکتار از خاک آن به طور متوسط بیش از 22 برابر هر هکتار از خاک کره زمین می ارزد. و دقیقا از همین منظر است که اهمیت پاسداری و حراست سزاوارانه از مواهب طبیعی گرانسنگ ایران آشکار می شود: مسوولیت خطیری که بخش بزرگی از اجابت آن بر دوش انسان های عاشق و بی نیازی است به نام محیط بان و جنگل بان.این قشر زحمتکش سال هاست که با دریافت کمترین مابه ازای مادی در سخت ترین و دشوارترین شرایط جغرافیایی و اقلیمی به حراست از نگین های سبز وطن در قالب مناطق چهارگانه تحت حفاظت سازمان محیط زیست کشور یا ذخیره گاه های جنگلی زیر نظر سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور می پردازند و در این راه مقدس تاکنون بیش از 110شهید و صدها مجروح و مصدوم نیز تقدیم طبیعت ایران کرده اند. امید که در چشم انداز برنامه پنج ساله پنجم توسعه کشور، تمهیدات لازم برای ارتقای منزلت این قشر زحمتکش در قانون دیده شده و هم از نظر نرم افزاری و هم پشتیبانی های سخت افزاری به ارتقای یگان حفاظت از طبیعت کمکی سزاوارانه شود.چه، در صورت ادامه روند کنونی، شاید تنها بتوان از همان مهر و ایمان مذهبی و ضامن آهو مدد گرفت تا خود به پشتیبانی از طبیعت و حافظان بی ادعایش همت گمارد،