در مقابل عکس های مهران مهاجر که قرار می گیری اول از همه وجه مستندگونه آثار است که به چشم می آید. انگار عکاس می خواسته مستندگونه به شهر تهران بپردازد. این را ریخت آثار گواهی می کند. گویی عکاس می خواسته تمام و کمال به آنچه در مقابل او واقع شده وفادار باشد. پس چنین وانمود می کند که دست دخالت گر خود را به حداقل رسانده. او یک دوربین برای ثبت داشته و در خیابان های شهر گام زده است تا تصویری مستندگونه از شهر تهران را ثبت کند. در همین گام نخست آنچه هنرمند ثبت کرده با حافظه تصویری مخاطب در تضاد قرار می گیرد که اینجا اگر تهران است (که هست و عکاس با نشان دادن نقشه تهران، تابلوی خیابان ها و... بر این نکته تاکید می گذارد) پس چگونه از آن خیابان های پردود و ترافیک، آن انبوه انسان ها که در هم می لولند خبری نیست.