ابوتراب سید مرتضی بن داعی حسنی ملقب به “علم الهدی” به روایتی در سال355 هجری قمری دیده به جهان گشود. وی از شاگردان برجسته و مبرز شیخ مفید بود که به همراه برادرش سید رضی (مولف کتاب شریف نهج البلاغه) از علمای برجسته قرن پنجم هجری به شمار می روند.

در مورد لقب علم الهدی، آنچه از منابع تاریخی بر می آید حاکی از آن است که ابو سعید محمد بن حسین وزیر القادر بالله خلیفه عباسی، در سال420 بیمار شد. شبی در خواب امیر مومنان علی (ع) را دید، امام خطاب به ایشان فرمود: “به علم الهدی بگو تا برای تو دعا کند تا از بیماری بهبود یابی.” وزیر گفت:”یا امیر المومنین(ع)، علم الهدی کیست؟” فرمود:”علی بن الحسین موسوی است.” وی چون از خواب برخاست، نامه ای به سید مرتضی نوشت که برای او دعا کند و در آن نامه او را علم الهدی خواند.