تکریم و احترام آن حضرت(ص) در هر حال و زمانی واجب است.تجلیل و تکریم از پیامبر(ص) موجب رشد روح و تقوا در وجود انسان می شود.درباره گرامیداشت و تکریم و تجلیل از پیامبر(ص) دستورات فراوانی رسیده است از جمله روایتی از امام صادق(ع) به نقل از رسول الله(ص) می فرماید: «من ذکرت عنده فنسی ان یصلی علی خطاالله به طریق الجنه»اگر نام من پیش کسی برده شد و او صلوات بر من را فراموش کرد راه بهشت را اشتباه می کند و همانگونه که در دنیا صلوات بر من را فراموش کرده و در آخرت هم راه بهشت را اشتباه می کند مگر اینکه نسیان او در اثر سهل انگاری (عدم توجه) نباشد.کعب بن عجرة نقل می کند: وقتی آیه «ان الله و ملائکة یصلون علی النبی یا ایها الذین امنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما» نازل شد خطاب به آن حضرت عرض نمودیم: «قد علمنا السلام علیک فکیف الصلاة علیک؟ فقال(ص) قولو (اللهم اجعل صلواتک و برکاتک علی محمد و علی آل محمد»نکته مهم اینکه تجلیل و تکریم از پیامبر اکرم(ص) را خدای سبحان به دیگران تعلیم داده و سفارش کرده است هم در مقام تعلیم و هم در مقام عمل. چنان که در سراسر قرآن خدای سبحان برای حفظ بزرگداشت و عظمت پیامبر در هیچ جای قرآن با اسم، او را خطاب نمی کند چنان که دیگر انبیا را با اسم مخاطب قرار می دهد مثل یا نوح، یا داود... ولی وقتی سخن از پیامبر خاتم(ص) است در حین خطاب با القاب از او یاد می شود. مثل یا ایهاالنبی، یا ایها المدثر. فقط چهار مورد در قرآن نام مبارک رسول خدا صلوات الله علیه وآله بدون القاب و با محمد ذکر شده است. و یک مورد احمد یاد شده است و در همه اینها هم نکته ای نهفته است که لازم است به نام آن حضرت تصریح شود.تکریم از پیامبر(ص) آن قدر اهمیت دارد که در کنار شهادت به وحدانیت الله در اذان به رسالت آن حضرت هم شهادت داده می شود و در نماز به تنها شخصی که می توان سلام کرد پیامبر خاتم(ص) است و صلوات بر آن حضرت و عترت طاهرین «علیهم السلام» جزو تشهد نماز هر نمازگزار است و جزو واجب تشهد است.