همه جا تاریک است. سیاه سیاه، چشم هام بسته است و جایی را نمی بینم. صداهای نامفهومی را می شنوم. به ردیف از میان صداهایی که به ناله شبیه است، رد می شوم. صدای گریه بچگانه ای را تشخیص می دهم. بی اختیار سربرمی گردانم طرفش. نگهبان هلم می دهد. سکندری می روم و بعد از دو سه قدم تعادلم را حفظ می کنم. نگهبان ها داد می زنند و فحش می دهند. به اتاق سه در چهاری می رسیم. انگار ساعت ها در راه بوده ایم. از هم جدا می شویم. چشم هامان را باز می کنند. همه جا روشن می شود. چشم هام را می مالم. روشنایی چشمم را اذیت می کند. بچه ها را تار و درهم می بینم. زردی لباس هاشان به هم نزدیک و از هم دور می شود. کم کم به نور عادت