یک بار دیگر نوشتم نعمت حقیقی، اما مشکل این است که نعمت حقیقی را یک بار دیگر بنویسم. که نه در کلام و جمله و واژه و ادبیات کمی آرام می گیرم و نه در میان این همه لحظه های جوانی و عشق. سینما و شعر و پرسه و نه در سکوت های کوتاهی که فقط دوربین صدا می کرد. این بار در این جهان نیست؛ اما آخرین اجازه فیلم این دوست «تبعید سایه ها» فیلمبرداری اش به نام اوست.

عمت حقیقی می دانست سحر از غروب زیباتر است. ما تمام غروب های فیلمنامه را در سحر می گرفتیم تا سحری که جسمش از این جهان رفت و جانش را در ما گذاشت، همین یکی دو نفر مانده از آن دامنه ی سبز. یک هنرمند، با تمام غرورهای سر به فلک کشیده، دانسته رفاقت های نایاب و فراموش شده و آن دوست که در قلم نیاید و ما در خفا می دانیم. تا عشق را بی سر و صدا رفته و هر آنچه را خواسته به پایش نفس داده. می گفت: «انسان برای دیدن، بیشتر از یک چشم لازم ندارد که خداوند به غول اولیس داد.» تمام آدم های فیلمبرداری گروهش چهار نفر بودند و ما هم چهار نفر در «داش آکل» و «گوزن ها» و «خاک» و فیلمی که خیلی دوست داشت، «غزل» که جهان را رنگ خودش زد.

می گفت: «غزل رنگ دیدن مرا دارد، نه کداک.»

این سلن و جای لنز «آریفلکس» از سر انسان برای دیدن جهان زیاد است. با لنزهای بیشتر، جهان زیباتر نمی شود. چهره انسان کامل نمی شود.

این خلقت هنرمند است که با خلقت جان، انسان را زیباتر می کند.نعمت حقیقی بهترین بود تا این لحظه که انسان و زندگی و سرشت، حقیقت و فقر و سرکوب را در سینمای ما هنرمندانه دید. نعمت حقیقی را یک بار دیگر نوشتم. باهیچ نوشتنی رازهای او فاش نمی شود. یک عمر دیگر می خواهد که این عمر را مرور کند.

* شعری از نعمت حقیقی در سال های جوانی