زمانی که درباره الزامات نیروها برای یک پیشامد جنگی توافق حاصل شود، ضرورتا نوع دقیق نیروهایی که باید تخصیص یابند، مشخص نمی گردد. این مسئله بویژه در دنیای کنونی صادق است، چرا که در آن برای انجام جنگ زمینی می توان از نیروهای زمینی، هوایی و دریایی بهره جست و در این جهان می توان بین آتش نزدیک و دوربرد دست به انتخاب زد. درراستای آماده شدن برای هر پیشامد بایستی گزینشهای حساسی انجام شود که بدیلهای دشوار و متوازنسازی نیروها را دربردارد. گاهی اوقات، یکی از نیروها بهترین گزینه برای انجام ماموریت خواهد بود. با این حال در اغلب اوقات، ترکیبی از نیروهای سه گانه برای ارائه بهترین تلفیق از آتش نزدیک و دوربرد بهترین گزینه به شمار می آید. ترکیب دقیق نیروها خود مسئله پیچیده ای است که به تحلیل دقیق نیاز دارد زیرا پاسخ به این مسئله از یک پیشامد به دیگری متفاوت است.