«صلح پایه موجودیت ماست. اساس هویت ماست. انگیزه همه آن چیزی است که ما انجام می دهیم. در روز جهانی صلح، بیایید یاد همه آنانی را که از خشونت رنج کشیده اند، گرامی بداریم. بیایید آرمان صلح را در قلب هایمان پاس داریم.» این بخشی از بیانیه کوفی عنان در سپتامبر 2001 به مناسبت روز جهانی صلح، خطاب به همه کسانی است که تلخ ترین ساعات جهان را برای مردمان عراق، افغانستان، فلسطین، رواندا، سودان و... رقم زدند. به کسانی که دست های خاکی و چشم های تر و صورت های مضطرب زنان و کودکان را دیدند و آنها را در جنگی نابرابر در میان دود و آتش بدون دارو و غذا روی تخت های بیمارستان تنها گذاشتند؛ آنهایی که هزاران کودک را در آغوش مادران شان دیدند که به خواب نرفته و چشم نگشوده به خواب دیگری رفته اند.

این بزرگ ترین چالش دنیای امروز است که تمدن برای بخشی از مردم جهان رهاوردی جز بمب و خمپاره و موشک و ترکش نداشته است. هنوز در پس این همه پاسخ و پرسش که انسان از هستی داشته، برای بخشی از مردمی که روی کره زمین زندگی می کنند، زندگی در جنوبی ترین شکل خود معنا می شود؛ تلاش برای ماندن و زیستن برای زنده ماندن. شرمساری جبران ناپذیری است برای انسان ها که هنوز در بسیاری از نقاط زمین خون آدمی تنها جویبار و سایه مرگ تنها خنکا و اشک تنها راه التیام زخمی است دهان گشاده و ناسور به نام جنگ. مرهم این زخم همچنان تازه، دوای نه چندان فراوان صلح است؛ صلحی چون یک درخت تنومند که ریشه اش در زمین انسانیت و شاخ و برگش در هوای پیشرفت بماند و ببالد. در روز جهانی صلح، پیش از آنکه بی گناه ترین مردمان در خاک خونین شهرشان به خواب روند، همراه هم علیه جنگ و اشغال و برای صلح و دوستی دعا کنیم. بیایید صلح را در دل هایمان زنده نگه داریم که اگر ما چشمان خود را بر واقعیتی که پیش روی ما بیش از پیش وحشیانه و خون آلود می شود ببندیم، «روز جهانی صلح» اعلان شده در سال 1981 از سوی سازمان ملل تنها می تواند «روز جهانی» دیگری باشد که معنایش سودایی بی حاصل است. جنگ راهی است برای نمایش مرگ و صلح روشی است برای زندگی. اولین گریه جنگ و اولین خنده صلح از آن زنان و کودکان است.