برای باز کردن چتری انتقادی بر سر کتاب «مخاطب اجباری» ناگزیر از باز کردن زاویه هایی با گستره تاریخی مدیدتریم و هر کتاب شعری که این الزام را بر منتقد خود تحمیل و او را مقید به نگاهی تاریخی کند، کتاب موفقی است. میزان این توفیق هم بسته به حجم چالش هایی است که بر سر مسائل جاری در تاریخ شعر گذاشته می شود و تنوع آنها. مجموع همین بحران ها است که اگر کارساز باشند و در عمل توان تعریف و انتقاد همزمان گذشته شعر فارسی را داشته باشند، پارادایمی شعری می شوند و استراتژی های شعر را معطوف به خود می کنند. تکثر مسائل و دغدغه های موجود در شعر، خود به خود امکان های متنوعی را برای این چالش افکنی ای که می گوییم به