روزها کوتاه شده اند، شب ها بلند شده اند. این روزها، عصر که می شود هوا تاریک است. چراغ های شهر، چراغ های خانه ها و مغازه ها تاریکی اطراف را رم می دهند. چراغ ها یک یک نه، انگار همه از ساعتها قبل روشن بوده اند. مثل اینکه روز کوتاه و شب بلند فرقی ندارند. انگار امروزه خیلی چیزها از نظرها محو شده اند. قدیمترها شب و روز مهم بودند. روز اگرچه محض کار و تلاش بود اما شب فقط صرف خفتن نبود. علاوه بر جسم، روح نیز می بایست توانمند شود، اندیشه نیز افزوده شود. دلها نزدیکتر شوند. پدربزرگ و کرسی و قوری چای و مثنوی خوانی، امروز گویی فقط قصه است. یکی بود یکی نبود پیرمردی بود که با تاریکی هوا نوه هایش را جمع می کرد،