هرگاه فیلسوفان به سراپرده تئاتر پا می گذارند، چنان سخن می گویند که انگار بخواهند فاتحه آن را بخوانند. افلاطون را فراموش نکرده ایم، که تئاتری ها را، چه آگاثون باشد، با آن زبان همه فن حریفش و آن نوآوری هایش در پیرنگ و دوری جستن از اسطوره های نخ نما، چه ناخدای کشتی عقل و احساس، سوفوکل، باشد- با آن سه تایی مشهورش درباره سرگذشت تلخ اما شاد ادیپ و خانواده اش، که به گمان من، وقتی قاضیان دلخوش به اجرای عدالت- نمادش همان ترازویی که بر تارک عدلیه ها نشسته- خواب تعادل بین دو کفه عقل و احساس را می بینند، باید برای تعبیرش سری به این سه تایی سوفوکل بزنند تا بدانند برای رسیدن به عدالت، هنر تئاتر و نمایشنامه