دیری است که مانوسند با محنت روزگار. رنجی که بافته شده بر سیما و طنین انداخته در نواهای غریبشان. اما هر لحظه و هر آن بیم آن دارند که از پس سنگی آتشی افروخته شود که رهسپار عدمشان کند یا آن که دستی و چشمی بر راه نهند و تا ابد سربار شوند و سرافکنده. این داستان تکراری مرزنشینانی است که نه از سر تفرج و نه به دلیل اندوخته کردن مال، تنها به یک دلیل ساده پای در راه مرگ می نهند؛ تا شب هنگام از اجاق خانه شان دودی برخیزد و کودکان سیه چشمشان گرسنه سر بر بالین نگذارند. کم نیستند این جماعت اما چندان دیده نمی شوند شاید به نگاه ما چندان خوش منظر نیستند که درنگی کنیم برای سرنوشتشان، تدبیری، تاملی یا...