ابراهیم بن جریر، مورخ دوره تیموری در هند در قرن دهم هجری است. از احوال او اطلاع کافی در دست نیست، جز این که گویا از مهاجران ایرانی بوده و در سلک ملازمان همایون شاه (حکومت: 962-937ق) قرار داشته و از احترام و منزلت برخوردار بوده است. از تاریخ مرگ وی نیز اطلاع دقیقی در دست نیست؛ فقط می دانیم که تا سال 958ق زنده بوده است زیرا در اثر خود به حوادث همین سال اشاره هایی کرده است. در مورد اسم او نیز اختلاف است؛ برخی اسم او را به جای جریر، «حریر» نیز آورده اند.