ویژگی دوران پیشامدرن را جاری شدن قدرت از نوک هرم بر طبقات پایین جامعه می دانند، در حالی که دوران مدرن را «بازی» دوسویه نوک هرم قدرت و قاعده آن دانسته اند. به همین دلیل هنگامی که به درام و ادبیات نمایشی قرون وسطی نگریسته اند، از آنجا که این دوران را پیشامدرن می نامند، ادبیات نمایشی و تئاترش را بیشتر ابزاری برای ایجاد «وحدت» خوانده اند؛ وحدتی که نهادهای قدرت نوک هرم خواستار آن بودند. این پنداری بیش نیست زیرا در این دوره نیز درام و ادبیات نمایشی یکی از پایگاه های همیشگی تنش های چندگانه بوده است که یکی از آنها تنش میان قدرت مردم و نهادهای قدرت آن روزگار است. آنچه در نگاه نخست در تئاتر قرون وسطی