«نیچه زرتشت- درآمدی بر گفتمان پارادوکسیکال فرهنگ و فلسفه غرب در ایران» حمله ای است تمام عیار به تصویر ذهنی نیچه نزد بسیار کسانی که وی را «یکپارچه سالک اشراقی» و «حکیم خالده» پنداشته و به جای نقد و درک منطقی و فلسفی آثارش، به تاویل «سلوک» عارفانه او پرداخته اند. علی محمد اسکندری جو در کتاب خود آنچه را بازخوانی اندیشه و ایده نیچه می داند مورد کنکاش و بررسی قرار داده است. او چراغ دانش و فلسفه برمی دارد تا دریابد که در این سرزمین کدام شارحی بر قامت نیچه خرقه انداخته و بر میان او زنار بسته است؟ و چرا نیچه شناسان برجسته ایرانی، او را سایه نشین طوبی و همنشین شیخ شبستر خوانده اند؟ آیا آنان نیچه را در