در میان رمانتیک های قرن نوزدهم انگلیس دو شیوه فکری، اصلاح طلب و انقلابی پا به پای هم پیش می رفتند و هر یک نیز به «صورت» دراماتیک ویژه ای از ادبیات نمایشی دامن می زد. اصلاح طلبانی چون کولریج در آثارشان آرامش و آشتی و زندگی (به معنای بازیابی یا بازآفرینی وضعیت موجود) می آفریدند؛ انقلابیونی چون شلی در آثارشان «آشوب» و وحشت و مرگ (به معنای پایان بودنی اینچنینی و آغاز بودنی متفاوت با «این») می آفریدند.

این دو گروه دو دستگاه «حس انگیزی» (Aesthetics) متفاوت داشتند و بر پایه دیدگاه های سیاسی شان، برای گونه های هنر جایگاه پلکانی متفاوتی پیشنهاد می کردند. اصلاح طلبان بر آرام نگه داشتن جامعه و خردورزی