این روزها مشغول به پایان رساندن کتاب «اسطوره و خرافه» هستم. بخش های اصلی کتاب را که مجموعه ای از مقالات و مصاحبه های من درباره اسطوره، اسطوره شناسی و خرافه است، به پایان رسانده ام اما هنوز نگارش مقدمه کتاب را که قرار است نسبتا هم مفصل باشد، به پایان نرسانده ام. به هر حال فکر می کنم ظرف چند هفته آینده کتاب آماده می شود و آن وقت آن را به انتشارات «علم» می سپارم. به تازگی لابه لای مطالعاتم کتاب «چه باشد آنچه خوانندش تفکر» اثر هایدگر را خوانده ام. این کتاب را سیاوش جمادی ترجمه کرده و انتشارات ققنوس آن را به چاپ رسانده است. راستش بین آنچه در این کتاب توسط هایدگر مطرح شده و اسطوره و اسطوره شناسی که من در کتاب اخیرم به آن پرداخته ام، نزدیکی بسیار احساس می کنم. هایدگر در این کتاب که مدتی در دانشگاه ها تدریس شده است به تفکر پرداخته است. او تفاوت تفکرات عادتی را با انواع دیگر تفکر مطرح می کند و به نقد و بررسی آنچه تفکر می نامیم، می پردازد. در واقع فکر کردن در مورد واقعیات روزمره توصیه هایدگر است؛ همان چیزی که من هم گاهی مجبور می شوم دانشجویان کلاسم را به آن توصیه کنم چون من غیر از تالیف کتاب مشغول تدریس هم هستم. در دانشگاه علوم پزشکی تهران دروس «روان درمانی» را درس می دهم و در کلاس های آزاد موسسه کارنامه برای افراد علاقه مند، کلاس های نقد روانکاوانه دایر کرده ام. گاهی به دانشجویانم می گویم لطفا در مورد امور روزمره تان فکر کنید و اسطوره اندیشی را کنار بگذارید. به نظرم هایدگر هم در این کتاب همین موضوع را توصیه کرده یعنی تفکرات تحلیلی روزمره. به هر حال من با خواندن این کتاب هایدگر میان آنچه خودم درباره اسطوره و خرافه مطرح کرده ام و آنچه او درباره تفکر و اندیشیدن مطرح کرده، ارتباط جالبی یافتم و خواندن این کتاب را به همه آنهایی که به اندیشه و تفکر بها می دهند، توصیه می کنم.