گفتگوی بین فرهنگ ها یقینا پدیده ای یک طرفه نیست و حداقل دو طرف برابر دارد لذا چنین گفتگویی علاوه بر گفتن، مستلزم شنیدن هم هست و به همین خاطر عده ای ترجیح می دهند که در این بحث از عبارت «گفت و شنود» استفاده کنند. شنیدن فضیلتی اخلاقی است که باید کسب گردد و اتفاقا بر خلاف تصور اولیه ای که شاید به ذهن متبادر شود، به سهولت به دست نمی آید چرا که تحصیل آن مستلزم تربیت اخلاقی و عقلی و تحول معرفت شناختی در آدمیان است و این همه بدان خاطر است که شنیدن با سکوت کردن فرق می کند و نمی توان به هر سکوت انفعالی، اصطلاح شنیدن اطلاق نمود بلکه شنیدن واقعی فعالیتی است که موجب می گردد شخص شنونده وجودش را بر جهانی که گوینده آن را خلق یا کشف می کند، بگشاید و لذا بدون شنیدن حقیقی، گفتگو محکوم به شکست خواهد بود.