باید پذیرفت که منطق رشد و توسعه اندیشه ها هرگز منطقی فرمایشی و دستوری را بر نمی تابد بلکه اندیشه ها و مکاتب فکری در داد و ستد و تعامل در محیط معین و شرایط اجتماعی به رشد و بالندگی می رسند پس بجاست و مفید خواهد بود که از موانع نظری گفتگوی تمدن ها هم بحث شود بدون آنکه توصیه به برخورد قهری یا حذفی با این اندیشه ها شود که قطعا نه ممکن خواهد بود و نه مفید ولی به هر حال باید این بحث مهم نیز طرح گردد که چنانچه بنابه هر دلیلی پاره ای از این اندیشه ها به موضع گیریهای رسمی مان تبدیل شوند و به عبارتی مجموعه علل و عوامل ذهنی وعینی به سمت و سویی برود که چنین اندیشه هایی را بپرورد در آن صورت در راهبرد نظری