داریوش مهرجویی هنرمند پیچیده ای است. از فیلم هایی با مضامین فلسفی همچون «پری» و «هامون» گرفته تا آثار ساده تری همانند: «درخت گلابی»، «سارا»، «میکس» و «سنتوری» در کارنامه کاری او وجود دارد. حالابا چنین پیشینه ای مخاطبی که قصد دارد به دیدن اولین نمایش صحنه این کارگردان کهنه کار سینما برود، احتمالاباید منتظر تماشای اثری عجیب و پیچیده از او باشد؛ اثری که برای مخاطب جای تاویل و تفسیرهای فراوانی داشته باشد اما نمایش درس، اثری بشدت ساده است که بیش از هر چیز مخاطبان را شیفته کارگردانی آن می کند که حاصلش در قالب بازی های جذاب و دیدنی بازیگران اثر دیده می شود.

«درس» یکی از نمایشنامه های «اوژن یونسکو» است. داستان درباره پروفسوری است که دختری جوان برای آموزش و یادگیری علم سراغ او می آید. جز این دو شخصیت، آشپز پروفسور هم شخصیت سوم و آخر این نمایشنامه است که در خانه حضور دارد. کل داستان با حضور این 3 شخصیت شکل می گیرد که البته انتخاب «نادر سلیمانی» در نقش آشپز زن پروفسور ابتکاری جالب است که هم سلیمانی از این امتحان سربلند بیرون می آید و هم باعث می شود تا ارتباط های این پروفسور و آشپز واقعی تر و طبیعی تر جلوه کند. نکته جالب توجه دیگر این نمایش بازی «طناز طباطبایی» در نقش دختری نوجوان است که تماشاگر باید انرژی فراوانی را صرف کند تا صاحب این بازی خوب و جذاب را بشناسد. «امیر جعفری» نیز توانایی عجیبی از خود در این نمایش به اجرا می گذارد که برای اغلب تماشاگران غافلگیر کننده است. بازی جذاب،پر دیالوگ و متکی به بیان لهجه های گوناگون او، توانایی اش در عرصه ای سخت به نام «تئاتر» را به رخ می کشد. «درس» در عین سادگی ظاهری اش، قلاب های فراوانی برای گیرانداختن مخاطبان دارد و آنان را تا پایان نمایش با خود همراه می کند.