همه می دانیم کتابخوانی امری لازم است برای یک کشور. فوایدش مشخص است و مضرات اجتناب از آن، مبرهن؛ همه می دانیم کتابخوان کردن مردم یک کشور فقط نمی تواند با اتکا به هزینه کردن شخصی و خرید کتاب توسط تک تک افراد چنین کشوری ممکن شود؛ همه می دانیم یکی از ارکان مهم چنین روندی، توسعه کتابخانه ها در یک کشور است امری که نه تنها به افت اقتصاد چاپ و انتشار کتاب نمی انجامد که به رونق روزافزون آن هم کمک می کند.

در ایران، توسعه کتابخانه ها، اغلب در سایه «محدودیت بودجه» به نتایج غیرقابل پیش بینی می انجامد. محدودیت بودجه، محدودیت «توسعه مکانی» را دربردارد یعنی کتابخانه ای ساخته می شود اما چون نمی تواند سال به سال بزرگتر شود و سال به سال هم کتاب های جدید به بازار می آیند، کتاب های قدیمی باید جایشان را به کتاب های جدید بدهند. ملاک این جا به جایی البته نه مشخص است نه چندان قابل رصد. عبارت «وجین کردن کتاب»، هر سال در چنین کتابخانه هایی تکرار می شود و اگر حوصله داشته باشید و سری بزنید به چند کتابخانه که زیر نظر یک مرکز اداری مشترک به کار مشغولند، درمی یابید کتابی که در این کتابخانه وجین شده در آن کتابخانه سرجایش هست و برعکس! چرا؟ چون اغلب این «وجین» ها تابع قواعد خاصی نیست و فقط کتاب های کم خواننده مشمول آن می شوند؛ آن وقت می بینید کتاب های پزشکی و کامپیوتر 15 سال قبل [می دانید که سال به سال به «تاریخ» می پیوندند] در کتابخانه می مانند اما کتاب هایی با متوسط عمر چند قرنی وجین می شوند. شما به این می گویید توسعه کتابخوانی؟