امسال تئاتر ما سال پررونقی را آغاز کرد و این پررونقی در آغاز فصل بهار، هم عجیب بود هم کم سابقه.

تئاتر در ایران هنری پرمخاطب نیست و این امر، تنها به تفاوت هزینه اش با سینما برنمی گردد و بلکه با طیف خاصی از مخاطبان در ارتباط است که چیزی از آن طلب می کنند که در سینما یا تلویزیون به دنبالش نیستند.

بسیاری از مخاطبان فعلی تئاتر ما، خیلی کم به سینما می روند یا خیلی کم به مجموعه های تلویزیونی توجه دارند. اینها شاید هیچ وقت در عمرشان برای تماشای یک مسابقه فوتبال یا بسکتبال یا حتی کشتی، به استادیوم یا سالن ورزشی نرفته باشند. سبد خریدی که این مخاطبان برای زندگی خودشان تعریف کرده اند، در بخش فرهنگی اش به سه کالای کتاب، موسیقی و بلیت تئاتر اختصاص دارد و از تئاتر، انتظار بالایی دارند. اینها خوب است. حتی می شود در وصف حسنات این ویژگی ساعت ها سخن گفت یا در دانشکده های نمایش، قلوب دانشجویان را به تپشی غیرمعمول واداشت با این همه، با این مخاطبان خاص نمی توان چرخ اقتصادی این هنر را به مرز چرخشی مدام رساند. تئاتر ما محتاج مخاطبانی از جنس دیگر هم هست. مخاطبانی که کمتر کتاب می خوانند یا اصلا کتاب نمی خوانند؛ مخاطبانی که از شهرهای دور برای دیدن مسابقات ورزشی به تهران می آیند و شب را در پیاده رو سر می کنند مخاطبانی که چند برابر هزینه خرید یک بلیت تئاتر را برای یک مهمانی جمعی جوانانه در یک «فست فودفروشی» خرج می کنند. رونق بهاره تئاتر ما امیدبرانگیز است که پای این مخاطبان هم، به سالن های نمایش باز شود و می دانید که امید داشتن، واقعا خوب است!