ابوبکر محمدبن عبدالجلیل عمری بلخی، متخلص به «وطواط» و ملقب به «رشید الدین»، کاتب، شاعر، نویسنده و ادیب نامدار بلخی در سده های پنجم و ششم هجری است. از کودکی و جوانی رشید وطواط آگاهی در دست نیست؛ فقط همین قدر دانسته است که در بلخ زاده شد و در مدرسه نظامیه آن شهر، نزد امام ابوسعید هروی، دانش های روزگارش را فراگرفت. رشید وطواط در رساله های خود از استادش، ابوسعید به نیکی یاد کرده است. او پس از فراگیری دانش و آموختن زبان های فارسی و عربی و مهارت یافتن در انشا به خوارزم رفت و به ملازمت اتسز خوارزمشاه (متوفی 551 یا 552ق) درآمد و تا پایان زندگی در دربار خوارزمشاهیان به سر برد. رشید وطواط در دوره ملازمت