کلمه خیابان در لغت نامه دهخدا به معنای راسته و راهی است که در میان باغ و چمن می سازند. در حالی که دو صف درختان در دو طرف آن ایجاد می کند و آسفالت نیز به معنای خاک قیردار و مخلوطی از شن و ماسه درشت و ریز و قیر است که برای پوشش خیابان، جاده و سطوح دیگر به کار می رود. در نقشه های چاپ شده در تهران قدیم تا سال 1275ه.ق هیچ اثری از نام خیابان موجود نیست بلکه هر چه هست نام های گذر، بازارچه، راسته و دروازه است. در 35 سال بعد، طبق نقشه ترسیمی برای نخستین بار اسم خیابان ثبت شد. تمام گذرگاه های طهران قاجار نیز متشکل از کوچه های تنگ و باریک و نامنظمی بود که با خاک پوشیده شده بود به طوری که حتی کالسکه و درشکه