/ مشهد: من، کارگرهای سرگذر، راننده های اتوبوس، مردمی که می رفتند به سمت توس، حتی خود فردوسی که روی سکوی میدان ایستاده بود بهت زده نگاه می کرد؛ به هفت خوانی که سفید شده بود. کارگرها با شکم های گرسنه به سیگارهای تیر و فروردین و بهمن پک می زدند، از یکی شان پرسیدم نمی دانی چی شده، شانه بالاانداخت دست خود را پناه آفتاب کرد و با لهجه ای که به جنوب خراسان می زد، گفت: پنج و نیم صبح که آمدم هنوز داشتند رنگ می زدند، همین تازه رفتند. نه خبری از دیوسفید بود، نه رستم، نه چشمان اسفندیار را تیر برده بود، همه چیز سفید بود، به فاصله های مرتب نوشته شده بود «این دیوار متعلق است به آستان قدس رضوی». نوشته شدن این