بسیار بجا و به موقع است آثار هنرمندی شناخته شده، که نام و آثار پیشین او و در عین حال تلاش دایم اش برای ارایه اثر، اکنون به شکلی جدی، منصفانه و با نقدی تیز و تند و به دور از نگرانی های حاشیه و مسایل شخصی نقد شود.

«موقع رسیدن» ها به این علت است که نمایشگاه تازه کوروش ادیم حرف و حدیث هایی در پی داشته. حرف هایی گاه به خنده و استهزاء، گاه به کنایه و گاه با غمی از سر دلسوزی و گاه با هیجان و خوشحالی از تغییری «ظاهرا» بنیادین. آنهایی که دل می سوزانند و کارهای تازه را دوست ندارند، هنرمند ما را دچار زوالی ناگهانی و افتی چشمگیر می دانند. قطع ارتباط با مخاطبان همیشگی و جست وجوی مخاطبان تازه را آفت هنر و تغییر عمیق را اشتباه می دانند. این پاشنه همان نقطه ای است که می توان نمایشگاه تازه ادیم را از منظر آن بررسی کرد: