آرشیو دوشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۰، شماره ۱۲۸۵
صفحه آخر
۲۰

جایزه شوبرت به هوشیار خیام و یک ایتالیایی رسید

گروه موسیقی: هشتمین دوره جایزه بین المللی «فرانتز شوبرت» در سال 2011 در حالی برگزیدگان خود را معرفی کرد که هوشیار خیام، آهنگساز و پیانیست ایرانی در کنار سیمونو موویو از ایتالیا، مشترکا به عنوان برترین آهنگسازان این دوره معرفی شدند. بنا بر اعلام مسوولان این جایزه در اتریش، هوشیار خیام با قطعه در باران منتظرت بودم (I Waited for You in Rain) و سیمونو موویو با آهنگ (Nel tempo della memoria) توانستند مشترکا جایزه پنج هزار یورویی و لوح تقدیر این جایزه را از آن خود کنند؛ ضمن اینکه قطعات برگزیده آنها فوریه 2012 از سوی گروه برگزیده این فستیوال اجرا خواهد شد. خیام در گفت وگو با «شرق» درباره این جایزه و برگزیده شدنش گفت: «جایزه شوبرت یکی از جوایز بین المللی آهنگسازی است که روی موسیقی مدرن تمرکز دارد. امثال در فراخوان جایزه اعلام شد که قطعات باید برای ترکیب تریو نوشته شود. من هم قطعه ای نوشتم که داستان خاصی را بیان نمی کند و تنها بر اساس ایده های خودم و تصاویری از باران و انتظار شکل گرفته.» این آهنگساز در ادامه افزود: «قالب تریو برای سه ساز پیانو، ویلن و ویلن سل برایم ترکیب مانوسی است. همیشه اشتیاق داشتم یک بار هم شده برای سه ساز ترکیب واحدی بنویسم.» خیام که فوریه 2012 (بهمن ماه سال جاری) برای دریافت جایزه خود به اتریش می رود، تصریح کرد: «جایزه شوبرت یک جایزه معتبر است. ارزش معنوی این جایزه از ارزش مادی آن برایم مهم تر است و خوشحالم که این افتخار نصیب موسیقی ایران شد.» هوشیار خیام کنسرت های فراوانی برگزار کرده که از آن جمله می توان به کنسرت رباعیات خیام و کنسرت سال 1384 فستیوال موسیقی فلورانس ایتالیا به رهبری پروفسور جول هوفمان اشاره کرد. او سه سال پیش در کنسرت حسین علیزاده و محمدرضا درویشی در تالار وزارت کشور، قطعه های «عصیان» و «ترکمن» ساخته علیزاده را برای اجرای ارکسترال تنظیم مجدد کرد و قطعه «شیشه رنگی» از ساخته های خود را نیز به اجرا درآورد. خیام تجربه زندگی و کار در دو فرهنگ متفاوت شرق و غرب را دارد. او در این باره به «شرق» می گوید: «من چیزی را که در غرب آموخته ام،

به عنوان ابزار کار تلقی می کنم و هدف نمی دانم. در ذهن خودم در ابتدای کار هستم. آموخته هایم در آمریکا یا هر جای دیگر هم در همین راستاست، ولی چیزی که در ایران آموخته ام آتش بلندی است که به من گرمی می بخشد.»