کاراته ایران در مسابقات آسیایی شکست خورد. کاراته کاهای باتجربه یی چون رنگساری و زنگنه مغلوب شدند و این در حالی بود که کاراته کاهای کشورمان با قرعه مناسبی مواجه شده بودند: اما بدتر از این از دست رفتن ریاست کاراته غرب آسیا بود. سمندر ریاست این بخش را از دست داد تا این کرسی به عربستان برسد.جوانان هم همچون تیم بزرگسالان ناکام بودند. آنها عنوان نایب قهرمانی را با قهرمانی سال گذشته عوض کردند تا رشد کاراته در سایر کشورها زمینه نگرانی اهالی این رشته را فراهم کند: کشوری چون قزاقستان. این موضوع داستان تکراری ورزش ایران را بازگو می کند. اینکه ما همواره در اول راه خوب کار کرده و نتیجه می گیریم، اما در ادامه و با حرکت سایر کشورها از کورس رقابت بازمی مانیم تا حسرت گذشته را بخوریم. جالب اینکه در این رقابت مربیان ایرانی نقش بسزایی دارند: آنهایی که در خارج از ایران هدایت تیم های خارجی را به عهده دارند. افرادی چون صافی مربی کره جنوبی، کرک آبادی مربی هنگ کنگ، رضا رشیدنیا مربی ماکائو و... که به رشد کاراته در سایر کشورها کمک می کنند. البته این نمی تواند بهانه خوبی برای شکست تیم ایران باشد: تیمی که در دوره گذشته پنج مدال طلاکسب کرد. شاید مهم ترین دلیل ناکامی تیم ایران انتخاب سرمربی جدید کاراته بود. رهنما نتیجه بدی با کاراته نگرفته بود: اما معلوم نیست چرا رییس فدراسیون بهرامی را جایگزین او کرد، رییسی که خود یک هفته زودتر راهی چین شده و نبود تا ببیند کاراته کاها با چه مشکلاتی دست به گریبان هستند و با چه سختی ای راهی چین شدند.