آرشیو دو‌شنبه ۳ امرداد ۱۳۹۰، شماره ۲۲۱۹
ورزش
۱۵
توپ گرد است

پای لنگ ما در پنالتی

روزبه جوان

دیروز از خاطره حذف چهار سال پیش تیم ملی در جام ملت های آسیا با سرمربیگری امیر قلعه نویی نوشتیم و سرمربی های جوانی که بی موقع روی نیمکت تیم ملی می نشینند. امروز باز از همان شکست یاد می کنیم و یک اتفاق جالب. در جریان جام ملت های آسیا 2007 و شکست تیم ملی مقابل کره جنوبی در ضربات پنالتی، رسول خطیبی توپ را گل نکرد تا چشم های ایرانی ها گریان شود. یک دوره پیش از آن نیز ایران در نیمه نهایی جام ملت ها حریف چین بود که باز کار به پنالتی کشید و یحیی گل محمدی با آن چیپ معروفش توپ را تحویل دروازه بان چشم بادامی ها داد. در جام ملت های 96 هم ایران و عربستان برگزار کننده یکی از بازی های نیمه نهایی بودند که علی دایی بهترین پنالتی زن ایران توپ را به اوت زد و عربستانی که در دور گروهی مغلوب ایران شده بود به فینال رفت. شاید بشود این سریال ناکامی در ضیافت پنالتی ها را اتفاقی دانست یا اینکه به مغلوب شدن بسیاری از تیم های بزرگ دنیا در این ضیافت بی رحمانه اشاره کرد. نکته اما اینجا: نه جلوی صحنه بلکه پشت پرده تیم ملی در ضربات پنالتی است. بلبشویی که آرامش را از بازیکنان و سرمربی می گیرد و استرس به بالاترین حد ممکن می رسد. نمونه اش امیر قلعه نویی که با امتناع چند بازیکن باسابقه تیم ملی در زدن پنالتی مواجه می شود و خطیبی را پشت توپ می گذارد. پیشرفت در فوتبال فاکتورهای متعددی دارد که یکی از آنها شناخت عوامل شکست و رفع آنها از پایه و به مرور زمان است. آیا تاکنون به مشکل حادی که در زدن ضربات پنالتی داریم دقت کرده ایم؟