درباره مردی صحبت خواهیم کرد که در ادبیات فوتبال ما یک استاد به تمام معنا در کلام و واژه شناسی است. فوتبال را بسیار خوب می شناسد، علوم مرتبط به فوتبال را به خوبی می داند، در تیم ملی بازی کرده، کاپیتان تیم ملی جوانان، دانشجویان و ارتش بوده است و در تیم ملی بزرگسالان، در جریان مسابقات جام جهانی 1978 و المپیک 1972 مونیخ حاضر بوده است.

از جواد الله وردی حرف می زنیم که زبان سرخش بسیاری از نداشته هایش را از او گرفته است. مردی که در فوتبال ما هیچ گاه به حق واقعی خود نرسیده است. در فوتبالی که بسیاری از مردانش به حق خود نمی رسند و بسیاری دیگر بالاتر از اندازه لیاقت را حس می کنند، جواد الله وردی سمبل آدم هایی به حق نرسیده است، آدم هایی که مصداق «نسل سوخته در فوتبال» ما هستند.