او دقیقا اولین ورزشکار ایرانی است که علاوه بر کسب مدال المپیک و قهرمانی در دنیا مدارج علمی را نیز با موفقیت سپری کرد. او مدرک مهندسی مکانیک را اخذ کرد و با به رخ کشیدن شایستگی های علمی اش، ریاست اداره طرح و بررسی وزارت اقتصاد و دارایی را نیز احراز کرد. توفیق در سال 1347 ازدواج کرد و درست در همان روزهای ابتدایی ازدواجش دچار بیماری مهلک یرقان شد که گویا به علت وزن کم کردن های بی رویه برای وزن 67 کیلوگرم بوده است. یک سال ونیم بعد از ازدواجش حالش به شدت وخیم شد. پزشکان صلاح دیدند که ادامه معالجات او در خارج از کشور صورت پذیرد. پیکر تحلیل رفته مهندس با همراهی همسرش خانم مهوش به لندن منتقل شد اما مداوا و معالجات یک ماهه اطبای مشهور بیمارستان سلطنتی لندن هم فایده ای نبخشید و در تاریخ 28اردیبهشت سال 1349، یعنی دو سال و چهار ماه بعد از مرگ نابهنگام تختی، توفیق هم جوانمرگ شده و به دیار باقی شتافت. پیکر بی جان توفیق 38ساله به تهران منتقل و طی یک مراسم پرشکوه خاکسپاری که کمتر نظیر داشته در آرامگاه ظهیرالدوله شمیران به خاک سپرده شد. جهانبخت توفیق متولد سال 1310 در شهرستان سراب بود. خانواده اش در سنین خردسالی به پایتخت کوچیدند. در دبستان رودکی تهران معلم ورزش او کیومرث ابوالملوکی متوجه استعداد شگرف او در کشتی شد و او را به باشگاه طوس برد و کشتی را به او یاد داد. در سال 1333، جهانبخت توفیق که 23 سال داشت مدال طلای وزن 67 کیلوگرم مسابقات جهانی توکیو را به دست آورد. او اولین طلایی کشتی ایران است. توفیق دو سال قبل از آن در حالی که 21 سال داشت مدال برنز المپیک هلسینکی را دریافت کرد.

توفیق از سال 1330 تا سال 1337 عضو تیم ملی کشتی بود و جای علی غفاری را در تیم ملی کشتی گرفت. امامعلی حبیبی، جایگزین او در وزن

67 کیلوگرم بود. درباره رقیب بزرگش یعنی امامعلی حبیبی حرف جالبی دارد. او می گوید: هدف از کشتی گرفتن که فقط پشت حریف را به خاک زدن نیست. آن روز هم که در انتخابی ملبورن مرا شکست داد همین را گفتم، حالاهم می گویم (این جمله بعد از غلبه بر امامعلی حبیبی در سال 1336 از او نقل شده است. عین جمله در مجله کیهان ورزشی در همان مقطع چاپ شده است.)