پناهگاه امیری (گو اینکه خود مخل طبیعت است و باری بر دوش آن هرچند نیت پاک بانی آن ستودنی است) در مسیر شیرپلابه قله توچال، جایی نیست که رهگذر کوچه و خیابان از آن بگذرد، جایی است که جز کوهنوردی زبده و باتجربه بدان دست نمی یابد. زیرا نه با قاطر و الاغ می توان بدان جا رسید و نه چون قله توچال که از تله کابین به آسانی راه دارد. بنابراین انبوه دل آزار زباله و آشغال درون پناهگاه، حاصل آمد و شد و اطراق جز کوهنورد حرفه ای و ورزشکاری پرتجربه، گناه هیچ قشر دیگری از جامعه نیست. این رفتار بی خردانه برای کوهنورد حرفه ای حیرت آور است. جای تاسف و دلسوزی است که جمعی از ورزشکاران کوهنورد، آن هم نه مبتدی بلکه حرفه