در آستانه دهه 40 شمسی که شعر نیمایی توسط شاعران کم مایه یی که بدون در نظر گرفتن ایده نیما یوشیج در قالبی که او ابداع کرده بود شعر می نوشتند و کهنه شدن قالب چارپاره که معمول دهه 30 شده بود: نسلی برآمد با نوع دیگری از شیوه سرایش که بعدتر به اهالی «موج نو» شهره شد. این شاعران اکثرا جوانانی بین بیست تا بیست و پنج ساله بودند که حیات ادبی آنها از ابتدای همین دهه شروع می شد و تجربه تاریخی شاعران مسن تر از خود را نداشتند. تغییرات زندگی اجتماعی مبتنی به شیوه غربی و ترجمه هایی متفاوت از ادبیات اروپایی، آبشخور ذهنی این نسل را شکل می داد. در نیمه دوم این دهه، موج نو تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی