«من به تالار زیرزمینی وسیعی که طاقی بلند داشت وارد شدم. تالار از نور یکنواختی که گویی از عمق زمین ساطع می شد، آکنده بود. درست در وسط تالار زنی با ظاهری پرهیبت که پیراهنی سبز پوشیده بود، نشسته بود. او سرش را روی دستش تکیه داده و به نظر می رسید غرق در رویایی عمیق است؛ آنی فهمیدم که این زن طبیعت است؛ ترس باشکوهی چون سرمایی ناگهانی در روحم نفوذ کرد، به او نزدیک شدم، سلامی با احترام دادم و با صدایی بلند گفتم: آه ای مادر همه ما، به چه فکر می کنی؟ به سرنوشت بشریت که چگونه به خوشبختی نایل شود؟ زن به آرامی چشم های نافذ اما کم فروغش را به سویم بازگردانید، لب هایش باز شد و با صدایی پرطنین گفت: به این فکر