«رند» واژه ای است که حافظ آن را در غزل های خود مورد تاکید بسیار قرار داده و گویا در ناخودآگاه حافظ نیز این خصلت وجود داشته است. نگاه و رفتار رندانه حافظ به گونه ای است که مخاطب خود را برای شناخت عرفانش، مستاصل نگاه می دارد. او در غزل هایش به مخاطب یک یقین و باور مطلق از معشوق خود یا پیر شعر خود ارائه نمی کند و دائم این سوال را ایجاد می کند که آیا این شعر ریشه در زمین دارد یا سری در آسمان. به همین دلیل است که در شعر حافظ به سهولت شعر سعدی به معنا نمی رسیم. این مه آلودگی و ابهام شعر حافظ به تاویل پذیرتر شدن آن انجامیده است. اگر مشخصا عرفان را در غزل حافظ بررسی کنیم، در برجسته ترین آثاری که شارحین غزل های حافظ اشاره می کنند، مراد مشخصی در طی طریق عرفانی خود نداشته است و گویی به یک چهره مه گرفته و مبهمی تاسی می کند که مانند شیخ صنعان عطار است: